Yoğun süreçler yaşıyordum, güzel bir hayatım, sevdiğim işim, başarılı bir kariyerim ve mükemmel bir ailem vardı. Hayatın yorgunluğuyla olsa gerek çok sevdiğim işim ve iş yerimde, yaşamadığım sorunlardan sorunlar çıkartıp kendimi mutsuz etmeye başlamıştım ve sanırım bu konuda da gayet başarılıydım. Başarımın kanıtını ise; kabul edilmeyen istifam ile belgelendirmiştim. 3 gün kadar yanan devrelerimi tamir etmek üzere çok sevdiğim genel müdürüm tarafından ödüllendirildim. O kadar yorulmuşum ki sadece uyuyarak geçirdiğim üç günün ardından tazelenmiş olarak işe geleceğim ilk gündü...
Her hangi bir gün gibi kalktım, her zaman ki gibi önce kahvemi içtim ve makyajımı tamamladım, her zaman gittiğim yoldan yürüdüm, her zaman ki gibi yeni kıyafetlerimi aldım, her zaman ki gibi üzerimi değiştirip işimin başına geldim. Her hangi bir günün her hangi bir anıydı işte... üç gün boyunca depolanan enerjinin tek günde tüketeceğimi bilmediğim her hangi bir gündü. Yaşanan yoğunluk nedeniyle iş bölümü yapmak durumunda kaldık, kaostan göz gözü görmüyordu. paylaşım yapılmadığı takdirde günü bitirmek pek mümkün görünmüyordu. Tesadüf bir grubu ben seçtim ve hazırlıklarını yapmak üzere tüm detayları üzerinde operasyona kadar uzmanlaşmış olmam gerektiğini biliyordum. Gelen konuklar ile ne yaptığımı bilmez bir halde oradan oraya koşarken;
-Merhaba, anahtarları alabilir miyim?
-Hangi anahtarları?
Sözcükleri ile başlayan bir sohbet nereye gidebilir ki? Şansa da seçtiğim grubu getiren kişiymiş... Mükemmel bir zamanlamayı az daha felaket bir zamanlama haline getirmekten kıl payı kurtuldum. Durumun sersemliği ve yoğunluğunu unutup yaptığım potu tamir etmeliydim, hizmeti veren tarafta görevliydim. Alınan anahtarlar ile başlayan sohbet sayesinde tüm hayatımın değişebileceğini nereden bilebilirdim ki?
Grubu gönderdikten sonra hoş bir akşam yemeği yiyebildik, enteresan şekilde karşımda oturan nezaketli adamı tanıyordum sanki yıllardır hem de onu tanıyalı sadece 7 gün olmuş olması ve henüz ilk sohbetimizi yapıyor olmamıza rağmen... Her şeyin aynı olduğu monoton bir günde merhabası ile farkında olmadan hayatımı değiştirmişti. Günler hızlı geçerken hiç ara vermeden yemekler, sohbetler, eğlenceler, davetler ardı ardına geldi biz de farkında olmadan. Onu görmeden gün başlamıyordu, onu görmeden gün bitmiyordu benim için... Her gördüğüm de yine görmek için özlüyordum onu.
Çok az görüşüyormuşuz gibi o akşam da dışarı yemek yemek üzere çıktık, hiç beklemediğim bir anda beklemediğim bir şekilde hayatlarımızı birleştirmek üzere karar aldık. Benim adıma ne kadar mutludur ki ve ne kadar utanç vericidir ki; heyecandan neler söylediğini hatırlayamıyorum. Hem mutluluk, hem de utanç birbirine tezat bu iki duygu aynı anda nasıl yaşanırmış öğrenmeme neden olan o gece; artık onun da hayatı değişmişti...
Prosedür dışı olan bir çift olduğumuz anlaşılmış olsa da; alt tarafı anahtar denen her hangi bir şey sayesinde 13 aylık sevgilim, 10 aylık eşime mükemmel zamanlamada bana dediği 'merhaba' için tekrar teşekkür ederim.
Paylaş
Mükemmel Zamanlama; Merhaba...
4/
5
Oleh
Unknown
